“İnançsız biri değildim; inancı kaybolmaya başlayan biriydim. Beni
öne su¨rmu¨ş çocukluğum vardı. Bir kentim yoktu. Kenti olmayan
insan ne yazabilirdi ki? Son cu¨mlesinin ru¨zgârın sesi olduğunu
bildiğim kitabımın önceki cu¨mlelerinin ne olduğunu bilmiyordum.
Annem haklıydı: Yazamayacaktım. Üzerinden silginin acımasızca
geçtiği u¨ç harfli bir kelimeydim: Ben.”
Mahsum Ece, Dağılmalar’da yer alan öyku¨lerinde şimdiki zamanı ve
geçmişi birbirinden ayıran çizgiyi yok ediyor, böylece karakterlerinin
hafızaları, labirentlerle dolu ve çok renkli bir du¨nyaya dönu¨şu¨yor.
Masalsı gu¨nleri köy yollarının çamuruna bulananlar, baktıkları her
yerde kendilerini görmek isteyen politikacılar, bu¨yu¨kşehirlerde
vakitlerini birbirlerinin u¨stu¨ne yığan modern zaman insanları,
du¨nyanın bir köşesinde unutulmayı hayat sananlar, hayat nedir
bilmeyenler...
Mahsum Ece, ilk kitabında özgu¨n bir ses yaratıyor. Dağılmalar, hiç
bitmeyen du¨şlere, hiç bitmeyecek bir ek...
