“... herhalde aç kalmazdım, bir iş bulurdum. Ama yediremiyordum kendime. Çok sevdiğim öğretmenlik mesleğinden kovulmak... Olacak iş değildi, onurum inciniyordu. Beni cezalandıranların hiçbiri bu mesleğe benim kadar bağlı değildi.”
“... Genel Başkan konuşmasını yaparken dışarıdan uğultular, gürültüler geliyordu. İsmail Sefa Güner Hoca Başaran’la beni çağırdı, ‘Kayseri halkına hitaben çabuk bir bildiri hazırlayın’ dedi. Bir köşeye çekilip yazmaya başladık ama ne kadar geç... Daha birkaç cümle yazmadan pencerelere taşlar yağmaya başladı. Gidip baktım, çoğu çocuk, genç... Ellerinde taşlar, sopalar, sinemaya doğru yaklaşıyorlar... Herkes ayakta, herkesin gözü büyümüş. Fakir, heyecanı yatıştırmaya çalışıyor, ‘Oturun arkadaşlar, biz bu çocuklar için çalışıyoruz, onları eğiteceğiz...’ diyor. Ama kapılar dışardan zorlanıyor. Derken pencerelerden, tutuşturulmuş gazlı paçavralar atılıyor...”
