Türk edebiyatının aşılmaz doruklarından Ahmet Hamdi Tanpınar’ın
romancılığı üzerine denemelerden oluşan bu kitapta Seval
Şahin, mektup, hatıra, tiyatro, orta oyunu gibi türlerin Tanpınar’ın
metinlerinde kurgu, olay örgüsü ve yapı arasındaki ilişkiyi nasıl
dinamikleştirdiğini ortaya koyuyor. Tanpınar hakkında yapılmış güncel
çalışmaları da göz önünde bulundurarak kapsamlı bir kuramsal
çerçeve çizen Şahin; Mahur Beste, Sahnenin Dışındakiler, Huzur ve
Saatleri Ayarlama Enstitüsü özelinde Tanpınar poetikasına yeni bir
açılım getirmeyi deniyor.
“Tanpınar, Suad ile belki bir trajedi ortaya koyamamıştır ama asıl
trajedi de bu değil midir? Kendisini evrenin merkezine koyan insan,
tek başınadır, kendinden başkalarıyla bütünleşememekte, kendisini
çoğullaştıramamaktadır. Son sahnede her tarafı aydınlatan bir güneş
gibi gökyüzüne gerilen Mümtaz değil Suad’dır. Bu, belirli anlamlarda
insanın tanrılaşması değil midir? İşte, tersine çevrilmiş teolojinin bir
başka karşılığı da buradadır.”
