Hans Belting, modernliğin, tarihin ve nihayet insanın sonunun
ilan edildiği çağdaş zamanlarda, modernlikten beri sanata yön
vermiş olan “sanat tarihi”nin de sona erdiğini öne sürüyor. “Sanat
tarihinin sonu”, sanatın ya da sanatla ilgilenen bilimin sona erdiğine
değil, sanatta ve sanat tarihi söyleminde yerleşmiş bir geleneğin
bittiğine işaret ediyor. Sanat tarihinin kurduğu çerçeveye sığamayan
çağdaş sanatın sonunda onu parçaladığını öne süren Belting,
günümüzde sanat üzerine düşünmek ve yazmak için bambaşka bir
yaklaşıma ihtiyaç olduğunu savunuyor. Özellikle İkinci Dünya Savaşı
sonrasında Avrupa ve ABD’de modernizm ve avangardın seyrini
izleyerek, çağdaş sanattaki gelişmelerin kökenlerini ve sonuçlarını
irdeliyor. Yüksek/düşük kültür ayrımı, sanat eleştirisi karşısında
sanat tarihi, modernizmin sanat tarihinde icat edilişi gibi meselelere
eğiliyor.
“Modernizmin mücadelesini verdiği tabulardan kurtuluş, sanat hiç
kimseyi kışkırtmaz olduğundan beri değerini yitirdi Modernizmin
icadı olan burjuva-karşıtı avangardın meydan okuması, burjuvazinin
çöküşüyle birlikte avangard da düşmansız kaldığı için, ortadan
kalktı. Bir “seçkinler kültürü” imgesi etrafında yapılan tartışma,
herkesin kendi seçimini yapabileceği bir kitle kültürü düzeyinde
hükümsüzleşti. Son olarak da, kimliğin ya da çelişkinin yeri olarak
tarih, her yerde hazır ve nazır ve kullanılabilir olduğu ölçüde,
otoritesini yitirdi. Böylelikle tarihsel kültürümüze yön veren imge
olarak sanat tarihi de ortadan kalktı.”
Hans Belting
