Bu nedenle yazan çizen insanlar› da anlamam. Düflüncelerini, an›lar›n›,
hikâyelerini ars›z bir ifltahla yay›mlatanlar›. Herkes onlar›n ak›llar›ndan
geçenleri okusun, izlesin, etkilensin saplant›lar›na bir mânâ veremem.
Sap›k gibi insanlar›n ruhuna dokunma çabalar›ndan tiksinirim.
Hele tart›flmay› seven insan. Aman aman. Gözlerdeki o parlama. O
tükürüklü telafl. Tart›flmay› çok sevenle tart›flmay› hiç sevmem. Bir
an önce savunduğu fikir galip gelsin de görüfl alan›mdan ç›k›p gitsin
isterim. Onu dinleyeceğime, kafam› dinlerim.
Manyakça s›r›tanlar, meraktan delirenler, k›ymetli yaln›zl›klar›
arayanlar, hayallerinden çok uzağa düflenler… MP3 arflivi ile Spotify
aras›nda s›k›flan flaflk›n müzikseverler. Beton ve metal istilas›ndan
kaç›p mezarl›klarda nefes alan endifleli kentliler. Gecenin köründe
asansöre binen eli c›mb›zl› adamlar. Yaflad›ğ›m›z dünya yeterince
ürkütücü değilmifl gibi yeni nesil korku konseptli kaç›fl evlerine
gidenler. AVM görünümlü flehir yarat›klar›, balmumu heykeller, ölü
kediler, tats›z perflembeler, paranoya panay›rlar›, uykular› kaç›ran
kâbuslar…
Hakan B›çakc›, kendine özgü yal›n üslubuyla, modern zamanlar› ve
faillerinin dehfletli monotonluklar›n› anlat›yor.
