“Kendimizi neremizden çekersek kurtulacağımızı bilmediğimiz
insanların, dayanılması zor bir ritimle bizleri sarsmalarına mu¨saade
eder, eş-yaratıcısı olduğumuz bu sarsak iskeletle dengede kalmaya
çalışır ve hayatımıza kıytırık telaşlardan ziller takarız. Bu ziller her
sarsıntıda çalar ve böylece ne kadar zor durumda olduğumuzu
başkaları da duysun diye can atarız.”
Dağ başında, akıl hastanesinin soğuk taşlarının u¨zerinde, evlerin
sıcak salonlarında, bir bankanın koridorlarında ya da deniz
kenarında… Nerede olurlarsa olsunlar bir yanları hep yerin dibinde
olan insanlar… Kaçmış, saklanmış değiller. Sadece bazen telaşa
kapılmış, kuytuya sığınmışlar.
Ayşe Özlem İnci, ilk kitabı Yerin Dibinden Geliyorum’da yer alan
öyku¨lerinde, her sokak başında karşımıza çıkan, her soluk alışımızda
hissettiğimiz hayatların, hayatlarımızın izini su¨ru¨yor. Bunu yaparken
de gerçek ile ru¨yayı iç içe geçiriyor ve okurunun aklına soru işaretleri
du¨şu¨ru¨yor: “Sahi, yaşadıklarımızın ne kadarı gerçek, ne kadarı ru¨ya?
Gördu¨klerimizin ne kadarı bir başkası, ne kadarı biz?”
Yerin Dibinden Geliyorum’dan satır satır duyulan sesin yabancı
olmadığını şaşkınlıkla fark edeceksiniz.
