“Ben aslında bu okuma grubuna annem için katılmıştım. Annemi
yatıştırabilmek için. Annem öleli çok oldu ama ben hâlâ onu
yatıştırmaya çalışıyorum. Martın sonlarından kasımın ortalarına
doğru elimi uzatıyorum, annemin sonbaharda iyice zayıflamıs
saçına bademyağı su¨ru¨yorum, kulağına bir şeyler fısıldıyorum.
Gören ninni diye du¨şu¨nu¨r, dua diye du¨şu¨nu¨r. Oysa ne ninni ne de
dua…”
Yu¨ze dogˆum lekesi gibi yerles¸mis¸ bir gu¨lu¨mseme, neyi saklar?
Bir es¸elek gibi kalakalmanın hu¨znu¨nu¨ bilmeyene, onu anlatabilir
misiniz? Yalnızlıgˆın ucunu sivriltmek, bir kısır do¨ngu¨yu¨ kusursuz
kılar mı? Es¸yanın kurdugˆu mahkeme, hangi hatıraya adil olabilir?
Bahsettigˆini go¨ru¨lmez, anlas¸ılmaz kılan, seyrelten cu¨mlelerle,
birbirimize aslında ne anlatırız? Kendini bulmanın yolu, hep bir
bas¸kasından mı gec¸er?
Dogˆum Lekesi Gibi Bir Gu¨lu¨mseme, Barıs¸ Bıc¸akc¸ı’nın barıs¸ması zor,
idaresi zor, c¸u¨nku¨ idraki zor duyguları usulca yokladıgˆı bir o¨yku¨
demeti.
