Yeni beliren taze gün ışığı bu mevsimde bile kuru dallara çiçek
bastırmıştı. Bakışları çiçeklerle bezeli tek tük ağaçtan öteye uzandı.
Evlerinin olduğu sokak ne kadar sakin ve ıssızsa, kesiştiği sokak da
bir o kadar canlıydı. İnsanlar durmadan yürüyor, geçip gidiyordu.
Sevinç kendini de o kalabalığın içinde hayal ederken yanağını
yavaşça serinlikten çekip kocasına döndü, “Ihlamur yaptım. İç,
boğazını yumuşatır,” dedi.
Dilek Türker’in öykülerinde karakterler kendilerine birer zırh
örüyorlar, ne yaşarlarsa yaşasınlar, neyle sınanırlarsa sınansınlar dış
dünyanın özlerini değiştirmesine müsaade etmiyorlar. Ama çelik
zırhlara bürünen katı ve soğuk insanlardan da olamıyorlar, hep haya
anyana ve umutlular.
İpekten Örer Zırhını’da herkesten birer parça taşıyan, yaşa
yan karakterler, bir an dönüp yüzümüze bakıveriyorlar. Bir
mila an geçer gibiler, başlarında oldukları hayatın telaşı
ve geride kalan günlerin hüznüyle…
