“Gece, sessizlik değil damıtılmış ses demekti. Gündüz bütün sesler
birbirine karışıp gürültüye dönerken, gece her ses kendi sadeliğiyle
belirirdi. Çocukluğun şarkıları, ruhların iniltileri, baykuşun ötüşü.
Gündüzün karmaşasında bunlar anlaşılmazdı. Acılar, özlemler de
öyle. İnsan geceleyin kendisiyle yalnız kaldığında hissederdi saf
sızıyı... Gündüz o yükleri taşımak kolay, insan gerçekten yalnız
olduğuna geceleri inanabilirdi.”
Avdo, hünerli bir mezar taşı ustası. Çocukluğu mu onun, yoksa o mu
çocukluğunun peşinden bir ömürdür gidiyor? Bilmiyor... Belki de
ölümden daha büyük bir hakikat olmadığı düşüncesiyle, ölümün
bağrında konaklıyor. Günü geldiğinde, en uzun ve karanlık gecede,
erguvan ağacının altındaki mezarda onu bekleyen kadının, Elif’inin
yanına uzanacak...
Burhan Sönmez, varoluşa ve hakikate dair bilinmezlere, asırlardır
yanıt aranan sorulara, atmosferiyle büyüleyen, kurgusuyla merak
uyandıran güçlü bir anlatıyla ev sahipliği yapıyor.
