“Vicdan sahibi bir tek Allah’ın kulu çıkıp da: Onlar da bizim gibi
ekmek yerler, evlerine çoluk çocuklarına bakmak için gecelerini
gündüzlerine katıp dağda bayırda, her yerde ve her işte çalışırlar,
geceleri uyurlar, uyuduklarında tıpkı bizim gibi mutlu rüyalar
görürler, çocuk yetiştirirler, severler, âşık olurlar, yeri gelir ağlar,
yeri gelir gülerler demedi. Doğuştan edindikleri dil, inanç ve yaşam
tarzları analarının ak sütü gibi kendilerine helaldir, onların da bu
köhnemiş dünyada kendi dillerini konuştukları topraklarında özgürce,
insan gibi; karınları tok, sırtları pek ve başları dik olarak yaşamak
haklarıdır demedi, demedi, diyemedi…”
Zaman, kelam zamanıydı. Zaman kadar eski, dilsiz bir halkın dili olma,
yitik sözlere can verme zamanıydı… Dengbejler, belleklerini sese ve
söze döktüler. Hünermendler, geçmişin acı ve hüznünü nefesle
yeniden ürettiler…
Söyle Zilan, Ağrı Dağı eteklerindeki isyan günlerinin, ölüme meydan
okuyan âşıkların, yarası kabuk bağlamayan bir coğrafyanın romanı.
A. Sırrı Özbek, Zilan’ın hikâyesini destansı bir dille, yüreklere dokunan
bir sesle anlatıyor.
