Bu kez bir şeye benziyor susuşu, hem de çok benziyor.
Halasının eskiden sabah akşam dinlediği, yaşlı adamların
soluk almadan uzun upuzun cümlelerle yasak bir aşkı, yaralı
bir sevdayı, ölüp gidenlerle acıyla kalanları anlattıkları, derin
bir soluk alıp yeni bir cümleye başlamadan önce tek bir
kelimeyi atılamadığı için ağdalanıp göğüs boşluğuna yayılan
bir çığlığı titreterek yineleyip durdukları şarkılara benziyor.
Öykücülüğümüzün usta isimlerinden Behçet Çelik,
geçirimsiz kale duvarlarına çevirdiğimiz sıkı dokulu
hayatlarımıza apansız düşen ışıkların yarattığı siluetleri;
seyrelme, dağılıp ortalığa saçılma ya da her şeyin şeklini
yitirip bir büyük eriyikte birleşmesi telaşlarımızı; yola
girdim yoldan çıktım derdi duymaksızın aşındırdığımız
patikaları; şehrin tozunun güneşe ait zannedildiği saatleri; bir
düşünceden ya da bir olasılıktan düşerken dönen başlarımızı,
Türkçenin en ince, en özenli haliyle anlatıyor.
Patikaların İyi Yanı, zamana atılmış edebî bir çıpa, hem sabit
hem değil, öncesiyle sonrasını da sezdiğimiz, uzayıp kısalan
bir şimdiden öyküler.
