“Heykeller… nereye doğru yol aldığı belli olmayan insanlık tarihinin
en ‘canlı’ tanığı. Her defasında daha gürültülü, daha gösterişli bir
başka yalana ihtiyaç duymayan tek tanık… Kırılan, yok edilen, etrafa
dağılan paramparça halleriyle… Hem trajik, hem komik!”
Bir yanda, “Heykeli dikilecek adam!” yüceltisine konusu olanlar...
(Kadın heykelleri, zaten pek nadir!) Diğer yanda, nefretin hedefi olar
heykeller – heykellerden çıkartılan hınçlar… Ve “Heykeli dikilecek
adam” sayılmaktan “Yıkın bu heykeli!” hıncının hedefi olmaya doğru,
şaşırtıcı geçişler.
Belma Akçura, heykellerin başlarına gelenleri anlatıyor. Dışkıdan
yapılan heykel, devrilip kafası ezilen, bombalanan, ipe dolanıp yerlerde
sürüklenen, boynuna ilmek geçirilip köprüden sallandırılan, mohikan
kesimi saç eklenen heykeller… “Put kırma” gerekçesinin, insanlık
tarihine karşı kıyıcılığa dönüştüğü durumlar…
Türkiye’de heykellerle ilişkimizin nasıl “sorunlu” olduğunu da
gösteriyor kitap. Heykel kaldırma gerekçeleri, adeta başlı başına bir
mizah dalı. Heykel tutuklama vakası, törenle heykel gömme vakası…
Ve tabii, heykelde “müstechenlik” keşfetme takıntısı…
Heykeller üzerinden, toplumların kendileriyle ve bellekleriyle sınavına
dair acı hikâyeler…
