Olmayacak şey, Ağbim aradı akşamüstü.
“Akşam size geleceğiz,” dedi, evde miyiz, değil miyiz, sormadan. Niye
geleceğini kestirdiğim için sesimi çıkartmadım. Sesi donuktu; hal hatır
sorma faslını kısa tutmuş, sesindeki sert ton canımı sıkmıştı. Masamda
biriken işleri temizleyecektim o gün, elimi süremedim, çakıldım kaldım
öylece. Nicedir, sağda solda, “Kimse ne üzer ne sevindirir beni,” diyor, insan
sözünün hep yalan olduğundan dem vuruyordum. Birden, anladım ki her
şeye rağmen birisi kalıyormuş, sözleri derinlerden ses getiren.
Behçet Çelik, Herkes Kadar’da dünyalarımızın bazen birbirine ne kadar
benzediğini, bazen de bu benzerlikler arasında sıkışıp kalan farklılıkların
dünyamızı nasıl da bambaşka bir şeye dönüştürdüğünü anlatırken, bir
yandan da arkadaşlıkta, aşkta ya da ailede, iki kişi arasında oluşan görünmez
bağların hayatlarımıza dokunduğu yerlerde bıraktığı izlere ışık tutuyor.
Sadece bir eyvallah diyerek çıkıp gidenlerin, geçmişi bugün gibi içinde
taşıyanların, gençliklerini öğrenci evlerinin heyecanına yatıranların, neden
çağırıldıklarına bir türlü anlam veremeyenlerin, bir başkasının gözlerinde
kendini görmeye çabalarken hüsrana uğrayanların hikâyeleri ve yine
hayatlarımızın akışındaki –durgun ya da gerilimli– ritmi derinden hissettiren
bir dil…
