“Gözlerim yanıyor artık ağlamaktan. Dünyayı sis perdesinin
gerisinden görüyorum, üstüne süt dökülmüş gibi görüyorum her
şeyi, puantiyeli görüyorum, beyazlı beyazlı. Yumayım diyorum
şunları, kurumuş artık, hırş hırş ses geliyor gözkapaklarımdan, fayda
etmiyor, pat diye açıyorum tekrar. Hepi topu iki saatlik uykum var
günlük, o da gitti elden. Düşünen insan uyuyamaz, gece gündüz
İnci’yi düşünüyorum ben, varsa o yoksa o, nasıl uyuyayım?”
En sıra dışı insanların sıradan insanlar arasından bulunabileceğini
gösteren, sıradan anların içinde sıra dışılığın madenini keşfeden
hikayeler... Zorbalık, dar kafalılık, fesatlık, müzevirlik, “kokan” tipler
ve tabii köpekler de eksik değil - her zamanki gibi. Saflıkla, şefkatle,
bokta bile hikmet görmeyi bilenlerle ve tabii köpeklerle beraber -
her zamanki gibi.
Sezgin Kaymaz’ın edebiyatı, “İnsana dair hiçbir şey bana yabancı
değildir”in folkloru, bir bakıma...
Kitabın sonunda bir de hediye: Okurlarıyla mektup kardeşliği
kurmuş bir yazar olarak, o “mektup kardellerinden” birine hitaben,
biraz da kendini anlatıyor...
