“Ben 40-50 yaşlarında işçiler hatırlıyorum; ilişki kurduğumuz, propaganda
yapmak için gittiğimiz zaman, o güne kadar hep gördüğü ve anlamadığı bir
şeyi bu hareket içerisinde keşfettiği zaman nasıl bir neşeye, nasıl bir sevince
büründüğünü gördüm… Bu atmosferi kuranın yalnızca öğrenci hareketinin
etkileri, onun duyguları olabildiğini düşünmem olanaksız. Bütün Türkiye bir
cümbüş yaşıyor gibiydi.”
Ertuğrul Kürkçü
Türkiye’de radikal sol hareketin 1960’ların ortalarından 1980’e uzanan
hızlı ve büyük gelişme dönemi, elbette büyük kayıpların yanı sıra büyük
siyasi iddialar, stratejiler, ideolojik arayışlar ve tartışmalarla bilinir. O kitlesel
seferberliği yaratan, sadece rasyonel yönelimler, zihinsel tasarımlar, belirli
talepler, çıkarlar veya mağduriyetler, acılar değildi, aynı zamanda arzulardı.
Akıl ve iradenin zıddı ya da onlardan kopuk bir “güç” olmayan, aksine onlarla
iç içe hareket eden ve ettiren arzular…
Serhat Celâl Birdal, 1960-1980 arası Türkiye sol hareketini, Deleuze ve
Guattari’nin genişlettiği Spinozacı arzu kavramının ışığında inceliyor.
Özellikle ’68 kuşağı bağlamında romantize edilen “naif” manzaranın
arkasındaki dinamiği görmemizi sağlayan bir ışık bu. Kısmen ideolojiye
“kaydolan” fakat ondan taşan bir potansiyele işaret ediyor. Kitap, “Türkiye
solunun arzu politikası” ile ilgili bir hatırlama ve muhasebe çağrısı aynı
zamanda.
